Żołnierze z terenu gminy Jeziorzany walczący w wojnie obronnej Polski w 1939 r.
Andrzejewski Mikołaj Adam – Od 1936 r. nauczyciel w Szkole Podstawowej im. Staszica w Łysobykach. Zmobilizowany w sierpniu 1939 r. Po klęsce wrześniowej powrócił do Łysobyk. W 1940 r., po aresztowaniu przez gestapo kierownika szkoły Albina Rosolskiego, objął obowiązki kierownika szkoły w Łysobykach. W latach 1942-43 pełnił funkcję wójta gminy Łysobyki. Po wojnie, prawdopodobnie na początku lat 50-tych, opuścił teren gminy, zmieniając miejsce zamieszkania.
Boreczek Jan ps. „Dumny” – ur. 19 stycznia 1914 r. w Przytocznie, s. Fabiana. W 1939 r. zmobilizowany, brał udział w kampanii wrześniowej. Walczył w obronie twierdzy Modlin. Dostał się do niewoli niemieckiej. W listopadzie 1939 r. zwolniony, powrócił do Przytoczna. W czerwcu 1944 r. wstąpił w szeregi AK. Po zaprzysiężeniu przybrał pseudonim „Dumny”. Już w sierpniu 1944 r. został aresztowany przez NKWD oraz UB i osadzony w areszcie w Łysobykach pod zarzutem przynależności do AK. Potem przetransportowano go do aresztu w Zamościu, a następnie osadzono w obozie w Przemyślu. W październiku 1944 r. został wywieziony do łagru NKWD nr 270 dla jeńców wojennych na terenie ZSRR, którego zarząd mieścił się w miejscowości Borowicze. W łagrze przebywał od 16 listopada 1944 r. do 6 lutego 1946 r. Jako więzień pracował w kopalni węgla kamiennego, była to praca katorżnicza, wycieńczająca więźnia. Do Polski wrócił w lutym 1946 r. Zmarł w 1996 r.
Brygoła Stanisław – ur. w 1914 r. w Stoczku Kockim, s. Kajetana i Agaty z d. Strojek. W 1939 r. odbywał służbę wojskową i w chwili wybuchu wojny wprost z jednostki skierowano go na front. Walczył w obronie Warszawy, został ranny w rękę. Po kapitulacji stolicy żołnierzy polskich zgrupowano na obszernych placach miasta w oczekiwaniu na dalsze rozkazy wroga. Otrzymał przepustkę i powrócił do domu. W rodzinnej miejscowości miał własne gospodarstwo, prowadził także tłocznię oleju. Zmarł w 2010 r.
Chachaj Edward – ur. 3 sierpnia 1916 r. w Blizocinie, s. Jana i Marii z d. Ziarek. Po klęsce wrześniowej przedostał się na Zachód. Służył w Polskich Siłach Powietrznych w stopniu plutonowego o specjalności elektryk, zaś w RAF-ie (Królewskie Siły Powietrzne) w stopniu LAC. Przydzielony został do obsługi technicznej 300 Dywizjonu Bombowego. Jego nr sł. w RAF to 782559. Za swoje zasługi dwukrotnie został odznaczony Medalem Lotniczym. Zmarł 22 stycznia 1997r. Zgodnie z jego życzeniem prochy Edwarda Chachaja sprowadził do Polski jego bratanek.
Ciołek Stanisław Antoni – ur. 22 września 1907 r., s. Antoniego i Marianny z d. Walasek. Od 17 września 1928 r. do 10 października 1930 r. odbywał służbę wojskową jako strzelec w 26 Pułku Ułanów. W 1933 r. odbył czterotygodniowe ćwiczenia wojskowe w 25 Pułku Ułanów. W marcu 1939 r. zmobilizowany w tzw. alarmowej mobilizacji do 35 Pułku Piechoty w składzie 9 Dywizji Piechoty w ramach Armii Pomorze do kolumny transportowej. Pracował przy pracach fortyfikacyjnych. Budował schrony, rowy przeciwpancerne, rowy strzeleckie. W lipcu rozpoczęto wymianę żołnierzy powołanych w marcu. Wymianie podlegali głównie mężczyźni żonaci, inni pozostali w jednostkach, wśród nich był także Stanisław Ciołek. We wrześniu 1939 r. walczył na Pomorzu. Już na początku września 35 pp wycofywał się w kierunku Warszawy w celu odtworzenia jednostki. Odbudowany pułk bronił przepraw przez Wisłę pod Wyszogrodem. W wyniku dalszych walk część wojska uległa rozproszeniu. Ciołek przedostał się na Lubelszczyznę, był w okolicy Okrzei. Jednostka, do której dołączył, dotarła do Zaleszczyk przy granicy z Rumunią i tam 20 września 1939 r. został zdemobilizowany. Powrócił do Przytoczna. Zmarł w 1986 r.
Fotyga Bolesław – ur. 27 marca 1911 r. w Przytocznie, s. Michała i Katarzyny s d. Barszcz. Powrócił do domu z kampanii wrześniowej w październiku 1939 r.
Goluch Stanisław ps. „Żuraw” – ur. 3 lutego 1902 r. w Przytocznie, s. Pawła i Mariany z d. Lemek. W wojnie obronnej Polski w 1939 r. walczył w stopniu plutonowego. Żołnierz ZWZ-AK-WiN zaprzysiężony w 1940 r. W organizacji Związek Czynu Zbrojnego pełnił funkcję dowódcy trzeciego plutonu. Od maja 1945 r. dowodził placówką podziemia antykomunistycznego nr 4 Przytoczno. We wrześniu 1945 r. wystawiono wniosek o awans do stopnia sierżanta, a następnie rozkazem personalnym nr 178 Delegata Sił Zbrojnych na Kraj awansowany do stopnia sierżanta.
Gomoła Jan ps. „Grab”, kpr. piech – ur. 26 marca 1907 r. w Stoczku Kockim, s. Kajetana i Agnieszki z d. Kopacz. W kampanii wrześniowej 1939 r. walczył w 35 Pułku Piechoty. W pracy konspiracyjnej członek AK zaprzysiężony w 1942 r. Dowódca drużyny w Stoczku Kockim. We wrześniu 1945 r. wnioskowany do awansu do stopnia plutonowego. „Ostoja” w opinii zapisał: Bardzo dobry. Rozkazem personalnym nr 178 awansowany do stopnia plutonowego.
Grzechnik Stefan ps. „Zawieja”, kpt. – ur. 7 sierpnia 1909 r. w Przytocznie, s. Jana i Franciszki. Komendant Rejonu VII Przytoczno Obwodu Łuków AK, Komendant Rejonu VII Przytoczno Obwodu Łuków WiN, zastępca Komendanta Obwodu Łuków WiN.
W 1931r. ukończył Seminarium Nauczycielskie w Lublinie. Od 15 sierpnia 1931r. do 30 czerwca 1932 r. odbywał służbę wojskową w Krakowie i tam ukończył szkołę podchorążych. Od września 1932 r. przebywał na praktyce w 7 Pułku Piechoty Legionów w Chełmie na Lubelszczyźnie, gdzie otrzymał awans do stopnia plut. podchorążego. W roku 1935 r. został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy, a w 1937 r. odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi.
W styczniu 1933 r. rozpoczął pracę w Urzędzie Skarbowym w Kamieniu Koszyrskim, gdzie pracował do 1939 r. Obok pracy zawodowej działał społecznie i pełnił funkcję zastępcy komendanta powiatowego Związku Rezerwistów oraz funkcję sekretarza powiatowego Związku Oficerów Rezerwy. 1 stycznia 1939 r. przeniesiony został do Korpusu Ochrony Pogranicza w Sarnach. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. Do Przytoczna powrócił 24 grudnia 1939 r. W marcu 1940 r. wstąpił do organizacji wojskowej Związek Czynu Zbrojnego w Przytocznie i tam został zaprzysiężony 1 marca 1940 r. przez ppor. Henryka Więska ps. „Gryf”. Otrzymał od niego zadanie zorganizowania strzeleckiej kompanii kadrowej. Po aresztowaniu Więska kompania Stefana Grzechnika pod koniec września 1941r. weszła w skład ZWZ i podporządkowała się komendantowi Rejonu VII por. Zygmuntowi Bełdyckiemu ps. „Adam”. Za pracę w organizacji akowskiej i winowskiej otrzymał od Delegata Rządu Polskiego w Londynie na Kraj Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami. Zmarł 19 grudnia 1994 r.
Iwanowski Stanisław – ur. 20 kwietnia 1916 r. w Woli Blizockiej, s. Szczepana i Anny z d. Szlendak. Po klęsce wrześniowej przedostał się na Zachód. Służył w Polskich Siłach Powietrznych na terenie Wielkiej Brytanii jako pilot w Dywizjonie 303 i 317. Jego nr sł. w RAF – 794450, zaś stopień wojskowy RAF – W/O. Za zasługi na polu walki trzykrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych i dwukrotnie Medalem Lotniczym. Zginął tragicznie 30 września 1949 r. w katastrofie lotniczej nad Nottingham na terenie Wielkiej Brytanii.
Kępa Jan – ur. 3 czerwca 1902 r. w Krępie, s. Antoniego i Józefy z d. Kucio. Żołnierz gen. Franciszka Kleeberga. Walczył pod Kockiem. Prowadzony do obozu jenieckiego w Dęblinie uciekł w okolicy Charlejowa. Przebrany w cywilne ubranie ukrywał się. Po wojnie odznaczony Medalem za Udział w Wojnie Obronnej 1939. Zmarł w 1984 r.
Kępa Wacław – ur. 28 sierpnia 1917 r. w Krępie, s. Aleksandra i Eleonory. Uczestnik walk w stopniu szeregowego na terenie Francji w 1940 r. Podczas wojny obronnej Polski odbywał zasadniczą służbę wojskową i wraz z personelem lotnictwa przedostał się do Francji, gdzie przydzielony został do kompanii lotniskowej Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w Lyonie, Groupe de Chosse II/7. Zginął 1maja1940 r. podczas bombardowania lotniska Luxenille. Pochowany na cmentarzu w Luxenille. Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Walecznych.
Kościuk Józef – ur. 15 września 1910 r. Rządca majątku w Przytocznie. W 1939 r. powołany do 1 Pułku Artylerii Najcięższej, walczył w obronie Warszawy. Awansowany do stopnia porucznika i odznaczony Krzyżem Walecznych. Od 1940 r. działał w ZWZ a następnie w AK. W 1944 r. kierownik pow. Radzyń i Łuków Polskich Organizacji Zbrojnych (POZ). Zabity przez Gestapo z Radzynia Podlaskiego 8 lutego 1944 r. we własnym mieszkaniu w majątku Przytoczno. Oskarżono go o działalność konspiracyjną.
Kruczek Wacław – ur. 4 grudnia 1910 r. w Krępie, s. Józefa i Rozalii z d. Stawinoga. Zmobilizowany do jednostki w Siedlcach. Walczył w obronie Warszawy na odcinku ul. Floriańskiej przy kościele św. Floriana. Dostał się do niewoli niemieckiej. W myśl postanowień układu kapitulacyjnego z 28 września 1939 r. podoficerowie i żołnierze polscy zostali zwolnieni do domów, co pozwoliło mu powrócić do rodzinnej Krępy.
Krzyżanowski Stanisław – ur. 12 listopada 1906 r. w Łysobykach, s. Jana i Zofii z d. Zakrzewska. W 1939 r. zmobilizowany do jednostki w Brześciu. Dotarł tam pociągiem. Na stacji oczekiwał na rekrutów samochód wojskowy, który dowiózł ich do jednostki. Kiedy zmobilizowani wychodzili z samochodu i zmierzali do punktu werbunkowego, aby zameldować swój przyjazd do jednostki, padł rozkaz, by się kryć, gdyż zaczęło się bombardowanie. Nie wszyscy zdążyli się schronić. Część rekrutów zginęła, wśród nich także Stanisław Krzyżanowski.
Kusyk Wawrzyniec – ur. w 1910 r. w Kolonii Rudzienko, s. Stanisława i Ludwiki. W 1939 r. zmobilizowany do jednostki, która weszła w skład Armii „Wołyń”, przypuszczalnie do 21 Pułku Ułanów. Walczył pod Równem i tam dostał się do niewoli niemieckiej. W okolicy Łomży wraz z kolegą uciekł z transportu kolejowego wiozącego żołnierzy polskich do obozu jenieckiego. Nocami przedostawał się do domu rodzinnego. Zmarł w 1982 r.
Latusek Józef – ur. 12 lutego 1916 r. w Blizocinie, s. Andrzeja i Anny z d. Kołodyńska. W 1939 r. przydzielony do 3 Pułku Artylerii Ciężkiej w stopniu kanoniera. Zmarł 27 stycznia 1954 r.
Miażdżyk Jan – ur. w 1909 r. w Zawitale. Ożenił się w Przytocznie i tu zamieszkał. Powrócił z wojny obronnej Polski w październiku 1939 r. W 1942 r. aresztowany. Najpierw osadzony w kozie w Łysobykach. Stamtąd przetransportowano go do Puław do siedziby Gestapo, a następnie został przewieziony na Zamek w Lublinie, gdzie zmarł w marcu 1943 r. W kwietniu 1944 r. rodzina otrzymała wiadomość o jego śmierci.
Mich Ryszard – ur. 3 kwietnia 1919 r. w Blizocinie. Po klęsce w wojnie obronnej Polski przedostał się na Zachód. Służył w Polskich Siłach Powietrznych we Francji jako ppor. pilot, przydzielony do Ecole de Mitrailleurs Blida na terenie kolonii francuskiej w Algierii. Zginął 20 czerwca 1940 r. w Togo Bitta i tam został pochowany.
Stefan Mich ps. „Kmita”, „Jeż”, „Okoń”, Stefan Barszczewski. Cichociemny – ur. 7 grudnia 1913 r. w Blizocinie, s. Wojciecha i Heleny z d. Kozdruń. W kampanii wrześniowej walczył w X Brygadzie Kawalerii Pancernej. Po przedostaniu się do Francji skierowany do X Brygady Kawalerii Pancernej. Na terenie Wielkiej Brytanii służył w 10 Dywizji Artylerii Motorowej. Przerzucony na teren Polski objął funkcję z-cy szefa ds. wyszkolenia w Oddziale III. Brał udział w akcji „Burza”. Uczestnik powstania warszawskiego, dowodził zgrupowaniem „Sosna”. Po upadku powstania w niewoli niemieckiej. Po uwolnieniu przebywał na terenie Wielkiej Brytanii, gdzie objął funkcję kwatermistrza 1 Dywizji Pancernej Polskich Sił Zbrojnych. Później brał udział w pracach Komisji Likwidacyjnej 1 Dywizji Pancernej, najpierw jako jej członek a następnie jako przewodniczący.
W marcu 1948 r. ukończył studia na Uniwersytecie w Cambridge. Pod koniec kwietnia 1949 r. wyjechał do Argentyny. Zamieszkał w stolicy Buenos Aires. Imał się tam różnych zajęć. Do Polski powrócił w styczniu 1962 r. W kraju pracował jako kontroler techniczny w Zakładzie Urządzeń Organizacyjnych, a potem aż do śmierci (1969 r.) w Towarzystwie Ubezpieczeń i Reasekuracji „Warta”. Za zasługi wojenne został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Walecznych, francuskim Croix de Guerre, Medalem Wojska po raz drugi i trzeci, Krzyżem AK. Zmarł nagle 15 listopada 1969 r. w Warszawie.
Mroczek Eugeniusz – ur. w 1916 r. w Talczynie, s. Franciszka i Petroneli z d. Ligenza. Po klęsce w wojnie obronnej Polski przedostał się na teren Rumunii, gdzie został internowany. Podczas internowania opuścił Rumunię i powrócił do okupowanego kraju w rodzinne strony. W 1944 r. zawarł związek małżeński z Zofią z d. Kruczek i osiedlił się z żoną w jej rodzinnym domu w Krępie. Zmarł w 1984 r.
Olędzki Stanisław – ur. 9 kwietnia 1909 r. w Kawęczynie, s. Aleksandra i Wandy Wincentyny z d. Lekczyńska. Po klęsce w wojnie obronnej wrócił do Kawęczyna. Był ostatnim właścicielem majątku. Po wojnie prawdopodobnie w roku 1946 lub 1947 aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa (UB) i osadzony na Zamku w Lublinie. Dwór w Kawęczynie został spalony, a majątek rozgrabiony przez okoliczną ludność. Zmarł 21 września 1985r. w Warszawie.
Ośko Aleksander – ur. 22 grudnia 1912 r. w Węgielcach. Powrócił do domu z wojny obronnej Polski w 1939 r. W 1944 lub 45 r. aresztowany przez NKWD. Przebywał w łagrze na Uralu. Przypuszczalnie pracował w kopalni. Powrócił do kraju w styczniu prawdopodobnie 1946 r. Zawarł związek małżeński z Zofią Mroczek, siostrą Józefa i Edwarda Mroczków, więźniów obozów koncentracyjnych. Małżonkowie zamieszkali w Krępie w domu rodzinnym Zofii. Zmarł w 2003 r.
Rafalski Jan – ur. w 1909 r. w Łysobykach, s. Szczepana i Eleonory z d. Wasilewska. Zmobilizowany w sierpniu 1939 r. dotarł do Brześcia. Rekrutów przyjmował oficer, który prawdopodobnie pochodził z terenu gminy Łysobyki, przypuszczalnie z Podlodówki, Ferdynandowa lub Walentynowa. Kiedy usłyszał skąd pochodzi rekrut, kazał mu się zgłosić do lekarza i powiedzieć, że jest chory. Lekarz nie stwierdził choroby i odesłał go do oficera werbunkowego. Ta sytuacja powtórzyła się jeszcze dwukrotnie, w efekcie nie przydzielono go do konkretnej jednostki i nie wydano mu umundurowania. Zaczęło się bombardowanie Brześcia, zapewne było to 2 września. Jan Rafalski, wraz z innym rekrutem z Parczewa, bocznymi drogami zmierzali na zachód. W drodze do domu korzystali z pomocy mieszkańców mijanych wsi. Jeżeli zapukali do domu polskiego, otrzymali przysłowiowy kawałek chleba. Jeżeli trafili na rodzinę ukraińską, zawsze usłyszeli odmowę. Pewnego razu zatrzymali się przed jednym z domów, Jan poszedł po żywność, jego towarzysz pozostał przy drodze. Kiedy Rafalski wrócił, jego kolegi już nie było, od tej chwili słuch o nim zaginął. Rafalski szczęśliwie dotarł do Kocka. Koło młyna spotkał chłopa z Łysobyk, który podwiózł go do domu. Jan Rafalski zmarł w 1985r.
Rosolski Albin – ur. 1 października 1896 r. w Turzepolu. Podczas I wojny światowej zmobilizowany do armii austriackiej, walczył na froncie rosyjskim i włoskim. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości brał udział w walce na froncie ukraińskim, za co został odznaczony Gwiazdą Przemyśla. Uczestniczył też w wojnie polsko-bolszewickiej. Za zasługi na polu walki otrzymał Krzyż Walecznych. 21 lipca 1921r. przeniesiony do rezerwy w stopniu sierżanta. Od 1922 r. zawodowo związany z gminą Łysobyki. Pracował jako nauczyciel w Woli Blizockiej, a od 1926 r. w szkole w Łysobykach. Od 1930 r. do chwili aresztowania w 1940 r. był kierownikiem Szkoły Powszechnej im. Staszica w Łysobykach. W 1939 r. zmobilizowany. Po klęsce wrześniowej wrócił do Łysobyk i od listopada wznowił pracę w szkole. Do chwili aresztowania przez Gestapo w 1940 r. działał w ruchu oporu, w organizacji Orła Białego. Był jednym z inicjatorów powstania tej organizacji. Zmarł 20 marca 1941r. w obozie w Oświęcimiu.
Rudnicki Kazimierz – ur. w 1916 r. w Przytocznie. Powrócił do domu z kampanii wrześniowej w październiku 1939 r.
Sikorski Wacław – ur. 24 sierpnia 1905 r. w Łysobykach, s. Stanisława i Marii z d. Cieślak. Nieznane są okoliczności jego śmierci. Według relacji krewnych: Ktoś przyjechał do niego, kazał wziąć furmankę i już do domu nie wrócił.
Skiba Aleksander – ur. w 1914 r. w Podlodówce, s. Łukasza. Po odbyciu służby wojskowej w jednostce w Brześciu pozostał w wojsku jako zawodowy podoficer zwiadowca. W 1939 r. służył pod dowództwem gen. Franciszka Kleeberga, walczył o Wolę Gułowską, swoją rodzinną parafię. Po kapitulacji zakopał 2 skrzynki z amunicją i karabin maszynowy. Jedna ze skrzynek znajduje się jako eksponat w muzeum w Kocku. W przebraniu cywilnym, wraz z kolegą z Gdańska, przedostał się do domu rodzinnego w Podlodówce. W 1941 lub na początku 1942 r. ożenił się w Krępie z Ireną Cybul i tu zamieszkał. Działał w Armii Krajowej (AK), przyjął ps. „Dąb”. Według informacji przekazanej synowi był dowódcą dla 92 żołnierzy AK. Brał udział w akcjach dywersyjnych na terenie powiatu. Jedną z nich przeprowadził w okolicy Krzywdy. Nocą grupa partyzantów udała się do Hordzieży, gdzie wymieniono konie, a następnie skierowali się w kierunku Krzywdy. Tam podłożyli materiały wybuchowe pod tory, po czym nastąpił szybki powrót do Krępy. W konspiracji współpracował z „Zaporą”, spotykali się pod lasem w Kawęczynie. Po wojnie opisał pewne zdarzenie z udziałem „Zapory”, które miało miejsce w Krępie. W Kawęczynie pod lasem mieszkał Jan Gałązka. Pewnego dnia Niemcy zajechali wozem konnym na jego podwórko. W tym czasie zmierzał do Gałązki ”Zapora”. Kiedy zorientował się w sytuacji, było już za późno, by się wycofać. Wszedł na posesję, udając, iż się nie znają z gospodarzem. Zapytał jak obcego człowieka, czy go zawiezie za opłatą do Przytoczna. Niemcy zaproponowali, że mogą go podwieźć. „Zapora” wsiadł na wóz. Między Krępą a Przytocznem, na drodze przy akacjach, „Zapora” wyciągnął broń i rozbroił Niemców, po czym oddalił się. Skiba po wojnie został aresztowany przez UB i osadzony w więzieniu w Łukowie. Przetrzymywano go w piwnicy. Był wysokim mężczyzną, mierzył 2 m wysokości. Przez kilka miesięcy przebywał w pomieszczeniu, którego wysokość wynosiła 1,5 m. W czasie przesłuchań nie udowodniono mu przynależności do AK, więc został wypuszczony. Był uzdolniony muzycznie, potrafił grać na skrzypcach. Własnoręcznie skonstruował skrzypce. Zmarł w 1969 r. w Krępie i został pochowany na cmentarzu w Przytocznie.
Szczepaniak Stanisław – ur. w 1909 r. w Krępie, s. Jana i Bronisławy z Niedzielów. Służył jako podoficer zawodowy w 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich w Poznaniu, w którego szeregach wziął udział w wojnie obronnej Polski 1939 roku. Na dzień 1 września dowódca patrolu w plutonie łączności walczył od Wielkopolski po Warszawę. Od 17 września pełnił funkcję podsztandarowego, będąc ze starszym wachmistrzem Leopoldem Badurą odpowiedzialnym za sztandar pułku. 19 września został ranny, ale szczęśliwie doprowadził sztandar do stolicy. Zdemobilizowany powrócił do rodzinnej Krępy, skąd został wywieziony przez Niemców i osadzony w obozie koncentracyjnym. Odznaczony „Orderem Wojennym Virtuti Militari” kl. V (Krzyż Srebrny), Krzyżem Walecznych (trzykrotnie).
Tarczyński Tadeusz – ur. 21 listopada 1913 r. w Drewniku, s. Jana i Marceliny/ Marceli z d. Kowalska. Zginął w obronie Warszawy we wrześniu 1939 r.
Więsek Henryk ppor. ps. „Gryf” – ur. w 1915 r. w Przytocznie, s. Michała i Salomei z Sośniaków. W 1934 r. ukończył Trzyklasową Koedukacyjną Szkołę Handlową Izby Przemysłowo-Handlowej w Toruniu oraz dodatkową Specjalną Klasę Czwartą ekonomiczno-handlową tejże szkoły. Instruktor pływania. Po maturze ukończył Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 62 Pułku Piechoty 15 DP w Bydgoszczy. W 1937 r. mianowany do stopnia podporucznika rezerwy. W 1938 r. odbył ćwiczenia oficerów rezerwy w 66 Pułku Piechoty w Chełmnie. W tym czasie pracował jako księgowy w Pińsku. W 1939 r. zmobilizowany do 84 Pułku Piechoty Strzelców Poleskich. Po kampanii wrześniowej przybył do Przytoczna. Na terenie gminy Łysobyki założył organizację konspiracyjną Związek Czynu Zbrojnego (ZCzZ), której był komendantem. W 1941 r. aresztowany przez Gestapo. Zginął w obozie koncentracyjnym.
Żołnierze z terenu gminy Jeziorzany walczący w wojnie obronnej Polski w 1939 r. i osadzeni w łagrach sowieckich. Podkomendni gen. Władysława Andersa, bohaterowie spod Monte Cassino, Ankony i Bolonii
Gałązka Zygmunt – ur. 2 maja 1906 r. w Łysobykach, s. Ignacego i Franciszki z d. Tomaszewska. Przysięgę wojskową złożył 20 grudnia 1927 r. w 27 Pułku Ułanów. We wrześniu 1939 r. walczył w stopniu starszego ułana w kompanii sanitarnej nr 902.
22 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej, gdzie niemal przez dwa lata osadzony był w łagrach. 25 sierpnia 1941 r. wstąpił do tworzącego się Wojska Polskiego na terenie ZSRR. 9 września 1941r. przydzielony do 17 Pułku Piechoty Kompanii Sanitarnej. W okresie od 29 listopada 1943 r. do 6 lutego 1944 r. uczestniczył w kursie samochodowym. Rozkazem 6 K. San. 266/44 przeniesiony do 4 Kresowej Kompanii Sanitarnej. W kwietniu 1945 r. awansowany do stopnia kaprala.
Jego szlak bojowy wiódł przez tereny Włoch. Od 2 lutego do 23 kwietnia 1944 r. brał udział w obronie nad rzeką Sangro. W okresie 24 kwietnia – 31 maja 1944 r. walczył pod Monte Cassino. Od czerwca do pierwszych dni września 1944 r. wziął udział w bitwie o Ankonę i Linię Gotów. We wrześniu i na początku października był w odwodzie 8 Armii. Od 10 października 1944 r. do 1 stycznia 1945 r. uczestniczył w działaniach zaczepnych w Apeninach Północnych, po czym do 8 kwietnia 1945 r. walczył w obronie nad rzeką Senio. Jego szlak bojowy zakończył się udziałem w walkach w bitwie o Bolonią od 4 kwietnia do 2 maja 1945 r.
Siedmiokrotnie poddawano go ocenie: w czerwcu i grudniu 1943 r., w czerwcu i grudniu 1944 r., w marcu 1945 r., w styczniu i październiku 1946 r. W ocenach zapisano: Inteligencja dość duża. Dyscyplina duża. Wyszkolenie dobre. Lojalność bardzo duża. Bardzo pracowity, sumienny.
W uznaniu czynów męstwa i odwagi wykazanych na polu walki został odznaczony: Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino, Gwiazdą za Wojnę, Gwiazdą Italii, Medalem Wojska po raz pierwszy. Do kraju powrócił 22 grudnia 1946 r., gdzie czekały na niego żona Helena, córka Danuta ur. w 1934 r. i syn Stanisław ur. w 1936 r. Zmarł w 1975 r. Spoczywa na cmentarzu w Przytocznie.
Gromkowski Hieronim – ur. 8 września w 1909 r. w folwarku Przytoczno, s. Józefa i Bronisławy z d. Szabelska. W 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Po osadzeniu w łagrze kontaktował się listownie z rodziną z prośbą o żywność i odzież. Z łagru już nie wrócił, jego szczątki spoczęły na nieludzkiej ziemi. Po wojnie rodzina poszukiwała go poprzez Czerwony Krzyż. Miejsce jego pobytu w niewoli i okoliczności śmierci nie są znane.
Jóźwik Stanisław – ur. w 1916 r. w Stoczku Kockim, s. Kazimierza i Anastazji z d. Gomoła. W 1927 r. ukończył 5 klas szkoły w Stoczku (Datę 1927 r. wg zeznania Jóźwika zapisano w zeszycie ewidencyjnym 2 Korpusu Polskiego. W kwestionariuszu obozowym NKWD jako datę ukończenia szkoły podał rok 1932). 8 listopada 1938 r. powołany został do odbycia służby wojskowej w 4 Batalionie Pancernym w Brześciu, służył w stopniu strzelca. 4 września 1939 r. ruszył na front. Po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli. Funkcjonariuszom NKWD spisującym kwestionariusze podał dwie różne daty i miejsca dostania się do niewoli sowieckiej: w obozie Jeleno-Karaubskim podał datę 20 września 1939 r. i Włodzimierz Wołyński, zaś w obozie Siewżełdorłag 18 września1939 r. i Łuck. Jako jeniec wojenny 26 października 1939 r. został osadzony w Jeleno-Karaubskim obozie jenieckim NKWD nr 165. Potem przeniesiono go do obozu Siewżełdorłag, czyli Siewiernyj Żelieznodarożnyj Łagier. Obóz rozlokowany był w dorzeczu rzeki Peczory w południowo-wschodniej części obwodu archangielskiego. Jeńcy w morderczych warunkach budowali linię kolejową Kotłas-Workuta.
18 września 1941r. został wcielony do 5 Baonu Pancernego tworzącej się Armii Polskiej na terenie ZSRR. Cztery dni później przeniesiono go do 11 Kolumny Samochodowej w 5 Dywizji Piechoty. 21 czerwca 1942 r. ponownie przeniesiony, tym razem do 1 Kompanii Ośrodka Wyszkolenia Baonu Pancernego. 16 września rozkazem Nr 34/42 przeniesiony do Kompanii Sztabowej Baonu Czołgowego. 3 maja 1944 r. odkomenderowany do 4 Pułku Pancernego 2 Brygady Pancernej. 27 stycznia 1947 r. odesłany został do obozu przejściowego w Halford Bridge na terenie Wielkiej Brytanii.
W czasie służby w 2 Korpusie Polskim w 1942 r. uczestniczył w kursie kierowców samochodowych przy Komendzie Sztabu 2 Baonu Czołgowego, który ukończył z wynikiem pomyślnym. W 1945 r. odbył kurs obsługi centrali telefonicznej.
Jego szlak bojowy wiódł przez terytorium Włoch. Od 7 do 23 kwietnia 1944 r. po zaokrętowaniu transportem bojowym dopłynął do Włoch. W dniach 24 kwietnia – 31 maja 1944 r. brał udział w bitwie o Monte Cassino. Od 1 czerwca do 4 września 1944 r. walczył o Ankonę i na Linii Gotów . Następnie w dniach 5 września – 9 października 1944 r. był w odwodzie 8 Armii. Od 10 października 1944 r. do 1 stycznia 1945 r. walczył w Apeninach, po czym przez trzy miesiące, od 2 stycznia do 8 kwietnia 1945 r., brał udział w walkach nad rzeką Senio. Swój szlak bojowy zakończył udziałem w bitwie o Bolonię od 9 kwietnia do 2 maja 1954 r.
W opinii dowódców był przeciętnym żołnierzem. Dowództwo polskie i brytyjskie, doceniając jego waleczność, uhonorowało go: 20 lutego 1945 r. Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino, 24 grudnia 1945 r. Brytyjską Odznaką Pamiątkową, Gwiazdą za Wojnę, Gwiazdą Italii, 15 grudnia 1946 r. Brytyjskim Medalem Wojennym. Do kraju wrócił w 1946 r. Zmarł 28 października 1962 r.
Kijek Czesław – ur. w 1919 r. w Łysobykach, s. Wiktorii i Jana. W 1939 r. dobrowolnie zgłosił się do wojska i został przydzielony do jednostki w Brześciu. Jako żołnierz odbywający służbę wojskową walczył w kampanii wrześniowej. Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. W 1941r. po napaści III Rzeszy na ZSRR obóz, w którym był osadzony, zajęli Niemcy. Uwięzionych przetransportowano do Niemiec i umieszczono w obozie jenieckim, przypuszczalnie był to stalag VI C Oberlangen, gdyż jak wspominał po wojnie, obóz wyzwolili żołnierze gen. Maczka. Wśród żołnierzy generała był kuzyn Czesława Kijka, Zdzisław Sowiński. Wspominając tamten czas, zawsze podkreślał: „Zdzisław mi bardzo dużo pomógł”. Oswobodzony wstąpił w szeregi Wojska Polskiego. Po wojnie nie wrócił do kraju, na terenie Niemiec pozostał do 1948 r., a potem wyemigrował do Stanów Zjednoczonych i tam założył rodzinę. Trzykrotnie zawierał związek małżeński z Polkami. Pobyt w obozach przywoływał w nim traumatyczne wspomnienia i odcisnął na nim straszliwe piętno. Notorycznie bał się głodu, dlatego zawsze musiał mieć zapas żywności. Po wojnie dwa razy odwiedził rodzinę w Jeziorzanach. Zmarł w Reno w Newadzie w 1990 r.
Kruczek Stanisław – ur. 14 stycznia 1912 r. w Krepie, s. Michała i Marianny z d. Mitura. Po wkroczeniu wojsk ZSRR na ziemie polskie dostał się do niewoli sowieckiej. Walczył pod Monte Cassino. Po wojnie nie powrócił do kraju, osiadł w Holandii i tam zawarł związek małżeński z Holenderką. Rodzina w Polsce nie znała jego losów wojennych aż do początku lat 60-tych. W 1962 lub 1963 r. skontaktował się z matką. Ojciec zmarł w 1958 r. w przekonaniu, że syn nie żyje. Po raz pierwszy przyjechał do Polski w 1968 r. Przyjazdy ponawiał w kolejnych latach. W rozmowach rodzinnych często wracał wspomnieniami do ataku na wzgórze Monte Cassino. Opowiadał, jak Niemcy staczali zboczem góry beczki z płonącym paliwem na atakujących ich Polaków. Odznaczony został Krzyżem Monte Cassino. Zmarł w 1987 r. w Holandii.
Lemieszek Andrzej, plutonowy zawodowy – ur. 30 listopada 1899 r. w Woli Blizockiej, s. Jana i Katarzyny z d. Ciszewska. W latach 1919 -1920 odbył półroczny kurs podoficerów piechoty w 32 Pułku Piechoty z wynikiem dobrym. Od marca do września 1920 r. walczył na froncie bolszewickim w szeregach 101 Pułku Piechoty. Do 1939 r. pracował jako policjant w stopniu starszego posterunkowego. Mieszkał w Połoczanach w pow. Mołodeczno.
Po agresji ZSRR na Polskę został osadzony w łagrze. Wraz z zawarciem porozumienia Sikorski – Majski w sierpniu 1941 r. zgłosił się do tworzącej się Armii Polskiej na terenie ZSRR. 8 września 1941r. wcielony został do O.Z. 5 DP i przydzielony do korpusu bezpieczeństwa. W listopadzie 1942 r. przeniesiony do 5 Szwadronu Żandarmerii, a w marcu 1943 r. rozkazem Nr 64/43 przeniesiony do 2 Szwadronu Żandarmerii. Od 1 do 22 kwietnia 1943 r. przebywał w szpitalu wojennym Nr 61. 27 września 1943 r. uzyskał zezwolenie na prowadzenie samochodów osobowych, ciężarowych i motocykli. 27 kwietnia 1944 r. przeniesiony do Dowództwa Zgrupowania Zakładów i Służb w Polu, etatowo i służbowo przydzielony do 1 Etapowego Plutonu Żandarmerii w Polu. 24 czerwca 1944 r. przeniesiony do 12 Szwadronu Żandarmerii. 25 października 1945 r. rozkazem Nr 247/45 przesunięty do I Plutonu 12 Szwadronu Żandarmerii. Rozkazem Nr 11/46 dowódcy 12 Szwadronu Żandarmerii przesunięty na Posterunek Żandarmerii przy Obozie Wypoczynkowym im. Cortina d` Ampezzo. Miesiąc później rozkazem Nr 11/46 przesunięty do I Plutonu 12 Szwadronu Żandarmerii. Od 26 czerwca 1946 r. zgodnie z rozkazem Nr 148/46 służył w 2 Warszawskim Szwadronie Żandarmerii. 5 października 1946 r. przeniesiony do 2 Pułku Warszawskiego Dywizjonu Pancernego do Plutonu Żandarmerii. Od 17 stycznia 1947 r. przebywał w Obozie Przejściowym 2 Warszawskiego Dywizjonu Pancernego.
Walczył na froncie włoskim. Od 31 marca 1943 r. do 23 kwietnia 1944 r. uczestniczył w obronie na odcinku Apenińskim nad rzeką Sangro. W dniach 24 kwietnia – 31 maja 1944 r. brał udział w działaniach zaczepnych 2 Polskiego Korpusu w ramach ofensywy 8 Armii na linii Gustawa-Hitlera w bitwie pod Monte Cassino. Już od 1 czerwca do 4 września 1944 r. walczył w bitwie o Ankonę i Linię Gotów. Od 5 września 1944 r. do 28 lutego 1945 r. był w odwodzie 2 Polskiego Korpusu 8 Armii w czasie walk w Apeninach Północnych i Dolinie Lombardzkiej. Przez dwa miesiące od marca do maja 1945 r. brał udział w obronie w walkach nad rzeką Senio. Od 9 kwietnia do 2 maja 1945 r. walczył w bitwie o Bolonię.
W opinii dowódców 5 Szwadronu Żandarmerii kapitana Czarnieckiego i porucznika Mikosia z dn. 16 marca 1943 r. zapisano: Inteligencja średnia, charakter ustalony, prawy, obowiązkowy, bardzo pracowity, poczucie dyscypliny duże, wytrzymały na trudy, wyszkolony wojskowo i fachowo dobrze, ogólnie dobry podoficer żandarmerii. W opinii dowódców pododdziału: z dn. 22 września 1945 r. dowódcy 12 Szwadronu Żandarmerii mjra Wiśniewskiego oraz z dn. 1 lipca 1946 r. p.o. dowódcy 12 Szwadronu Żandarmerii kapitana dra Szajdy zapisano: Stopień inteligencji – duży. Dyscyplina i wyszkolenie – b duże. Lojalność służbowa – b. duża. Zalety i wady: sumienny, pracowity, zrównoważony, koleżeński, bezstronny, obowiązkowy. Równie pozytywna opinię zanotował 20 stycznia 1947 r. z-ca dowódcy Szwadronu Żandarmerii por. Józef Klachacz.
Doceniając bohaterstwo i odwagę w walkach 4 września 1945 r. odznaczono go Gwiazdą za Wojnę 1939-45 oraz Gwiazdą Italii. 7 września 1945 r. uhonorowano go Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino. 16 kwietnia 1946 r. przyznano mu Medal Wojska po raz pierwszy.
Lesiak Stanisław – ur. 20 listopada 1906 r. w Woli Blizockiej, s. Tomasza i Agnieszki z d. Stępniak. Służbę wojskową odbył w 22 Pułku Piechoty, zaś przysięgę wojskową złożył w maju 1928 r. W wojsku dosłużył się stopnia plutonowego. Ojciec trzech synów: Kazimierza ur. w 1932 r., Ryszarda ur. w 1935 r. i Jerzego ur. w 1939 r. Pracował jako urzędnik kolejowy w służbie ruchu. W 1931 r. ukończył 7 klasę Szkoły Powszechnej w Sarnach, gdzie mieszkał.
Po napaści ZSRR na Polskę osadzony w łagrze. W wyniku podpisania porozumienia Sikorski- Majski zgłosił się do Armii Andersa i 13 września wcielony został do oddziału Junaków. 27 września 1942 r. przydzielony do Dowództwa Szkoły Junaków, zaś 22 listopada 1942 r. do Kompanii Uzdrowiskowej. 9 stycznia 1943 r. przebywał w szpitalu wojennym Nr 3. 13 czerwca 1944 r. uzyskał uprawnienia do prowadzenia samochodów ciężarowych. 5 stycznia przekazany do Komendy Uzupełnień Nr 4. Od 29 kwietnia 1945 r. przesunięty do Kompanii Warsztatów. 2 maja 1945 r. przekazany do Komendy Uzupełnień Nr 3. 4 kwietnia 1946 r. przydzielony do II Baonu Saperów Kolejowych i Kompanii Warsztatowej.
20 listopada 1942 r. kapitan Snarski w opinii o nim zapisał: Charakter zrównoważony. Zachowanie się w służbie i poza służbą bardzo dobre. Jako instruktor dobry. Jako wychowawca młodzieży bardzo dobry. W pracy obowiązkowy i sumienny. W opiniach dowódców pododdziałów z 1 czerwca 1943 r., 1 grudnia 1943 r., 1 kwietnia 1944 r. i 1 grudnia 1944 r. zapisano: Dyscyplina i wyszkolenie dobre. Lojalność służbowa duża. Zalety i wady: obowiązkowy, sumienny. Ocena ogólna: dobry podoficer jako instruktor.
Czterokrotnie został odznaczony: 3 maja 1946 r. Medalem Wojska po raz pierwszy, 11 grudnia 1946 r. Odznaczeniem Pamiątkowym 2 Korpusu, 18 grudnia 1946 r. Gwiazdą Italii, 28 grudnia 1946 r. Brytyjskim odznaczeniem The War Medal 1939-45.
Szlendak Jan – ur. 11 lutego 1916 r. w Łysobykach s. Michała i Marianny z d. Mazurek. Zmarł w 1996 r. W latach 1927-30 uczęszczał do szkoły w Łysobykach, ukończył trzy klasy. Potem kontynuował naukę w zakładzie stolarskim, w 1936 r. zdobył zawód stolarza. W 1938 r. został powołany do czynnej służby wojskowej w 4 Batalionie Pancernym w Brześciu nad Bugiem. Po wybuchu wojny wprost z jednostki skierowany został do walki z wrogiem.
Szlendak Stanisław – ur. 6 maja 1911r. w Łysobykach, s. Michała i Marianny z d. Mazurek. Zmarł w 2009 r. W latach 1924-27 uczęszczał do szkoły w Łysobykach. Przez trzy lata od 1927 do 1930 r. pracował w gospodarstwie ojca, potem podjął pracę jako cieśla. 2 marca 1936 r. został wcielony do wojska, służył w plutonie łączności w 9 Pułku Artylerii Ciężkiej w Siedlcach. W sierpniu tego samego roku przeniesiono go do Brześcia, gdzie dosłużył się stopnia kanoniera telefonisty. Służba trwała półtora roku. W sierpniu 1939 r. został zmobilizowany, w domu pozostawił żonę i dwóch synów: Norberta ur. w 1938 r. i Władysława ur. w 1939 r. Wcielono go do 20 Pułku Artylerii w Prużanie. Potem wraz z wojskiem ruszył w kierunku Chełma, Włodawy, Włodzimierza Wołyńskiego.
Bracia Stanisław i Jan Szlendak zostali aresztowani przez Sowietów: Jan 18 września 1939 r., Stanisław 19 września i osadzeni w obozie Karakub w Obłastii Donieckiej na terenie Ukraińskiej SRR. Od 13 czerwca 1940 r. osadzeni w Siewżełdorłag w Obłastii Komi na terenie Rosyjskiej FSRR, potem w obozie Juża w Obłastii Iwanowskiej na terenie FSRR.
26 października 1939 r. zostali osadzeni w obozie Jeleno-Karaubskim. Pracowali w kamieniołomach między Moskwą a Kijowem. W czerwcu 1941 r., wraz z napaścią Niemiec na ZSRR, wepchnięto ich do wagonów i powieziono na wschód. Pierwszym przystankiem w drodze na Syberię był Kotłas, przebywali tam w lochach dwa- może trzy tygodnie. Po tym czasie pieszo ruszyli w kierunku rzeki Dźwiny, gdzie załadowano ich na barki. Płynęli Dźwiną a następnie Wołgą. Kolejny etap katorgi odbywał się pieszo. 6 maja 1940 r. w obozie Jeleno-Karaubskim Stanisław przez 5 dni był osadzony w areszcie za systematyczną symulację i odmowę pracy. Do połowy 1941 r. pracowali w łagrze Juża. Po zawarciu porozumienia Sikorski- Majski tworzono w ZSRR Armię Andersa. W obstawie rosyjskich strażników dotarli wycieńczeni do obozu Tatiszczewo, tam już przeszli pod dowództwo polskie. Przez Irak, Palestynę, Syrię przybyli z wojskiem polskim do Egiptu, a następnie dopłynęli statkiem do Włoch w okolicę Neapolu. Brali udział w zdobyciu Monte Cassino, w walkach o Ankonę i Bolonię. W 1945 r. Pułk Artylerii Lekkiej, w którym służyli, przerzucono do Anglii, a w marcu 1946 przeniesiono ich do rezerwy. Za bohaterstwo w walce Stanisław odznaczony został: Krzyżem Walecznych po raz pierwszy, Krzyżem Walecznych po raz drugi, Odznaką Pamiątkową 6 Dywizji Lwów, Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino, Gwiazdą za Wojnę 1939-45, Gwiazdą Italii. W ambasadzie polskiej w Londynie Stanisław zgłosił chęć powrotu do kraju, brat Jan pozostał jeszcze w Anglii, wrócił do Polski później. Zaokrętował się w Szkocji. Na statku spotkał kolegę z Łysobyk, Zygmunta Gałązkę, który także walczył pod Monte Cassino. Do portu gdańskiego wpłynęli 22 grudnia 1946 r. Dalszy etap drogi odbyli pociągiem do Ryk i wozem konnym do Łysobyk.
Żołnierze z terenu gminy Jeziorzany walczący w wojnie obronnej Polski w 1939 r. i osadzeni w niemieckich obozach jenieckich
Bociański Henryk – ur. 22 lipca 1916 r. w Przytocznie. W 1939 r. przydzielony do 50 Pułku Piechoty w stopniu strzelca. Jako jeniec wojenny osadzony został w stalagu IIA w miejscowości Neubrandenburg; nr jeńca 2571. Od 6 lipca 1940 r. pracował jako robotnik cywilny.
Barszczewski Józef – ur. 11 października 1915 r. w Blizocinie, s. Szymona, matka z d. Gugała. Żołnierz pułku piechoty. Dostał się do niewoli 19 września 1939 r. Osadzony w Villingen w stalagu VB; nr jeńca 4634. 29 lipca1940 r. zwolniony do pracy cywilnej w gospodarstwie rolnym. Po wojnie dobrze wspominał okres pracy w gospodarstwie, utrzymywał kontakt z niemieckim właścicielem gospodarstwa. W Blizocinie nazywali go „Baorem”. Po powrocie z niewoli ożenił się, miał jedną córkę. W pamięci starszych mieszkańców Blizocina pozostał jako ten, który spożywał posiłki z użyciem noża i widelca, czego nauczył się w niewoli.
Boreczek Józef – ur. 11 marca 1912 r. w Przytocznie, s. Fabiana. W sierpniu 1939 r. zmobilizowany do 35 Pułku Piechoty. Dostał się do niewoli 4 września 1939 r. Osadzony w Stablack w stalagu I A (obecnie Stabławki i Kamińsk w gminie Górowo Iławeckie w powiecie bartoszyckim w woj. warmińsko-mazurskim oraz częściowo w okolicy miasta Dołgorukowo w obwodzie kaliningradzkim w Rosji); nr jeńca 793. Jeńcy z tego obozu pracowali głównie w rolnictwie, fabrykach amunicji, sztolniach i przy kopaniu rowów strzelniczych. Powrócił do domu. Po wojnie rodzinnie związany był z Samoklęskami w gminie Kamionka.
Broniek Adam – ur. 11 października 1910 r. w Krępie. W kampanii wrześniowej walczył w piechocie w stopniu strzelca. Dostał się do niewoli, a następnie został osadzony w stalagu IVA w miejscowości Elsterhorst, Większość jeńców z tego stalagu wysyłano do podobozów pracy przymusowej w całym regionie. Od 20 grudnia1940 r. osadzony w jednym z największych obozów jenieckich, w stalagu IV B w Mühlbergu; nr jeńca 14560. Od stycznia 1941r. przekazany do batalionu pracy w Helle.
Broniek Jan – ur. 8 kwietnia 1910 r. w Przytocznie, s. Józefa i Józefy z d. Zdunek. Walczył w kampanii wrześniowej na Pomorzu w składzie 35 Pułku Piechoty w stopniu strzelca. Do niewoli dostał się 4 września 1939 r. pod Świeciem. Przebywał w stalagu II B w Hammerstein, obecnie miejscowość Czarne na terytorium Polski. Od 20 listopada 1941 r. w Schwerin w stalagu II E; nr jeńca 4063. Powrócił do domu.
Broniek Jan – ur. 10 maja 1917 r. w Przytocznie, s. Józefa i Marianny z d. Mazurek. Walczył w kampanii wrześniowej prawdopodobnie w 35 Pułku Piechoty. Dostał się do niewoli w bitwie nad Bzurą. Po powrocie do domu wstąpił do AK i przybrał ps. „Granit”.
Brygoła Andrzej – ur. 4 grudnia1909 r. w Woli Blizockiej, s. Marcina i Franciszki z d. Latek. Jako jeniec przebywał w obozie XII B w okolicy miejscowości Frankenthal. Ze względu na fatalne warunki bytowe oraz żywieniowe bliski śmierci. Rozpoznał go Stefan Ciołek (sąsiad w miejscu zamieszkania). Dzięki jego pomocy powrócił do zdrowia. Potem, przetransportowany w okolicę Hanoweru, pracował w gospodarstwie rolnym. Bardzo dobrze wspominał ten czas i gospodarza. Kiedy opuszczał gospodarstwo, celem powrotu do domu, Niemiec prosił go, by został. Obiecał pomoc w ułożeniu życia prywatnego. Zmarł w 1989 r.
Brygoła Piotr – ur. 26 czerwca 1899 r. w Stoczku Kockim, s. Kajetana i Agaty z d. Strojek, brat Stanisława Brygoły, żołnierza kampanii wrześniowej. W 1939 r. pozostawił w domu żonę i troje dzieci. Zmobilizowano go w stopniu strzelca do 81 Pułku Piechoty, który był podporządkowany 29 Dywizji Piechoty wchodzącej w skład Armii Prusy. Brał udział w obronie Warszawy. Po kapitulacji znalazł się w grupie żołnierzy, którzy zostali zgrupowani na jednym z placów miasta w oczekiwaniu na rozkazy wroga. Wśród polskich żołnierzy był też mieszkaniec Skarbiciesza Jaszcz oraz brat Stanisław. Stanisław otrzymał przepustkę i wrócił do domu w Stoczku. Piotr podjął próbę ucieczki, ale został pojmany, a następnie osadzony w stalagu V E w Mülhausen,; nr jeńca 63825. W 1941 r. przebywał w szpitalu jenieckim. W 1942 r. osadzony w stalagu VC/Z w Strasburgu, który był częścią stalagu VC mieszczącego się w Malschbach i Offenburgu. Z rodziną kontaktował się listownie poprzez Czerwony Krzyż. Był człowiekiem dumnym, trudno poddawał się rygorom dyscypliny niemieckiej w warunkach niewoli i przymusowej pracy. W niewoli zachorował i zmarł. Nieznane są bliższe okoliczności jego śmierci.
Chołast Mieczysław – ur. 27 marca 1915 r. w Woli Blizockiej, s. Jana, matka z d. Wójtowicz. Zmobilizowany do 34 Pułku Piechoty. Dostał się do niewoli 4 września 1939 r. w Świeciu, a następnie osadzony w Naubrandenburgu w stalagu II A; nr jeńca 4062. Od 30 września 1940 r. przeniesiony do statusu robotnika cywilnego.
Ciołek Stefan – ur. 7 stycznia 1912 r. w Przytocznie, s. Antoniego i Marii. W 1939 r. jego jednostka macierzysta stacjonowała w Brześciu. Wg relacji syna służył pod dowództwem gen. Franciszka Kleeberga. Dostał się do niewoli w okolicach Otwocka. Początkowo przebywał w obozie jenieckim w stalagu XII B w Frankenthal. W czerwcu 1940 r. zwolniony ze stalagu i przetransportowany pod Hanower, gdzie pracował w gospodarstwie rolnym. Powrócił do Woli Blizockiej w 1942 r. Po powrocie w rodzinne strony wstąpił do AK, przyjął ps. „Czajka”. Ujawnił się w 1945 r. Zmarł 26 marca 1994 r.
Cybul Wacław – ur. 5 marca 1912 r. w Krępie. W 1939 r. przydzielony do 35 Pułku Piechoty w stopniu kaprala. Jako jeniec wojenny osadzony został w stalagu II A w Neubrandenburg. Przebywał także w stalagu IIC w Greifswald; nr jeńca 7629.
Czajkowski Albin – ur. 7 grudnia 1909 r. w Łysobykach. We wrześniu 1939 r. walczył w szeregach 40 Pułku Piechoty. Jako jeniec wojenny osadzony został w stalagu XII B w miejscowości Frankenthal. Od 17 stycznia 1941r. przetransportowany do stalagu XI B w Fallingbostel, trzy miesiące później był w stalagu X C w Nienburg; nr jeńca 39421. Widnieje też w kartotece jeńca inny numer: 82150. Stalag X C został wyzwolony przez armię brytyjską 9 kwietnia 1945 r.
Dudek Tomasz Eugeniusz – ur. 10 grudnia 1917 r. w Blizocinie, s. Stanisława. W 1939 r. przydzielony do 82 Pułku Piechoty. Jako jeniec osadzony został w Stablack w stalagu I A, a potem przetransportowany do stalagu X A w miejscowości Schleswik niedaleko granicy niemiecko-duńskiej. Przez cały okres pobytu w stalagu pracował w kamieniołomie. Stalag X A wyzwolili Amerykanie w 1945 r. Do domu wrócił w 1946 r. Zmarł 17 grudnia 1993 r.
Dzido Bolesław, plutonowy – ur. 23 grudnia 1906 r. w Łysobykach, s. Jana i Marianny z d. Adameczek. W 1918 r. ukończył Szkołę Powszechną w Łysobykach. Z zawodu mistrz stolarski. Przysięgę wojskową złożył w maju 1928 r. W tym samym roku ukończył szkołę podchorążych przy 2. Batalionie Strzelców. Zmobilizowany 24 sierpnia 1939 r. walczył w 21 Pułku Piechoty pod Warszawą i Majdankiem Lub. Osadzony w obozie jenieckim. Zwolniony 1 kwietnia 1945 r. Od 2 sierpnia 1945 r. w Wielkiej Brytanii wcielony do 301 Kompanii Saperów. Zmarł 5 marca 1987 r.
Fotyga Władysław – ur. 7 maja 1913 r. w Przytocznie. We wrześniu 1939 r. walczył w 35 Pułku Piechoty. Osadzono go w stalagu II D w Stargardzie; nr jeńca 10073. Warunki życia w tym obozie, szczególnie dla niższych stopniem więźniów, były znacznie lepsze niż w stalagach południowych. Od 20 listopada 1940 r. zwolniony jako robotnik do Gut Roman w powiecie Koszalin.
Glas Wólf – ur. 15 czerwca 1915 r. w Łysobykach, s. Mejera, matka z d. Rajda. W sierpniu 1939 r. wcielony do 35 Pułku Piechoty w stopniu strzelca. Dostał się do niewoli 4 września 1939 r. w miejscowości Tuchola. Osadzono go w Neubrandenburg w stalagu II A; nr jeńca 3184.
Gomoła Józef – ur. 7 października 1912 r. w Woli Osowińskiej, s. Stanisława (kolonisty ze Stoczka) i Aleksandry z d. Grzela. W Stoczku mówiono na niego „Wnuk”. Dostał się do niewoli. Z obozu jenieckiego przeniesiony do pracy cywilnej jako robotnik rolny. Bardzo źle wspomniał ten okres. Właściciel gospodarstwa ograniczał racje żywnościowe, poniżał robotników. W niewoli perfekcyjnie opanował język niemiecki.
Gomoła Józef – ur. 8 stycznia 1905 r. w Stoczku Kockim, s. Macieja i Marianny z d. Kucio. W 1939 r. zmobilizowany do 8 kompanii 82 Pułku Piechoty. Osadzony w stalagu VIII A w Görlitz (dzisiaj Zgorzelec w Polsce); nr jeńca 10534. Powrócił do miejsca zamieszkania. Zmarł w 1967 r.
Gomoła Stefan – ur. 12 września 1911 r. w Krępie, s. Aleksandra, matka z d. Brygoła. Przydzielony do 36 Pułku Artylerii w stopniu kanoniera. Wzięty do niewoli 28 września 1939 r. w Warszawie. Osadzony w Hamer w stalagu VI A; nr jeńca 3805. Przebywał też w Malborku w stalagu XX B i W Bonn-Duisdirf w stalagu VI G. Powrócił do kraju. W niewoli poznał Rosjankę i ożenił się z nią.
Grzesiak Władysław – ur. 22 maja 1917 r. w Przytocznie, s. Stanisława i Franciszki. Wcielony do 35 Pułku Piechoty w stopniu strzelca. Dostał się do niewoli 1 października 1939 r. Osadzony w stalagu IIC w Greifald; nr jeńca 5566. Od 18 kwietnia 1941 r. pracował jako robotnik cywilny. Zmarł 26 maja 1985 r.
Guz Franciszek – ur. 31 marca 1900 r. w Krępie. Przydzielony do 6 Batalionu Saperów. Jako jeniec wojenny osadzony w Moosburgu w stalagu VII A; nr jeńca 3800. Od 16 grudnia1940 r. zwolniony do prac cywilnych. W 1941 r. pracował w Oberegg u Josefa Wagnera.
Kielmas Stefan – ur. 29 października 1913 r. w Przytocznie, s. Michała, matka z d. Lemieszek. Przydzielony do 35 Pułku Piechoty. Dostał się do niewoli 18 września 1939 r. nad Bzurą, a następnie osadzony został w Elsterhorst w stalagu IVA; nr jeńca 14518.
Kijek Stanisław – ur. 1 października 1909 r. w Łysobykach, s. Jana i Marii z d. Machulewska. Służył w Armii Pomorze pod dowództwem gen. Władysława Bortnowskiego, przydzielony do 9 Pułku Artylerii Lekkiej w stopniu bombardiera. Brał udział w bitwie nad Bzurą, gdzie dostał się do niewoli. Osadzony w stalagu IX A w Ziegenhain; nr jeńca 6047. Zwolniony ze stalagu, pracował jako robotnik rolny w Kirchvers k. Marburga. Powrócił do domu po zakończeniu wojny. Zmarł w 1980r.
Kowalczyk Aleksander – ur. 1 marca 1917 r. w Blizocinie, s. Stanisława. Przydzielony do 30 Pułku Artylerii Lekkiej w Brześciu w stopniu kanoniera. Dostał się do niewoli 28 września 1939 r. w Modlinie. Osadzony został w stalagu I A w miejscowości Stablock a następnie w stalagu X A w Schleswig. Od 15 stycznia 1941 r. zwolniony do pracy cywilnej. Powrócił do domu.
Kowalczyk Józef – ur. 13 maja 1902 r. w Blizocinie, s. Stanisława. Przydzielony do piechoty w stopniu strzelca. Jako jeniec osadzony został w stalagu XI A w pobliżu miejscowości Altengrabow; nr jeńca 12670. 26 czerwca 1940 r. zwolniony do pracy cywilnej. Kiedy przebywał w niewoli, zmarła mu żona, osieracając troje dzieci. Lajter z Sobieszyna nakazał żonie brata Tadeusza, by ta zajęła się sierotami. Po powrocie z niewoli Józef ożenił się z owdowiałą żoną tragicznie zmarłego brata Tadeusza.
Kowalczyk Stanisław – ur. 16 grudnia 1913 r. w Woli Blizockiej, s. Franciszka i Anieli z d. Sokołek. 15 marca 1936 r. został wcielony do 35 Pułku Piechoty w Brześciu i przydzielony do 2 kompanii ciężkich karabinów maszynowych. 21 września skierowano go do szkoły podoficerskiej, którą ukończył 4 marca 1937 r., otrzymując mianowanie do stopnia starszego strzelca. Niespełna dwa tygodnie później,16 marca, przydzielony do 5 kompanii wartowniczej jako drużynowy starszy strzelec. 20 maja 1937 r. otrzymał przydział do 2. Kompanii Warszawskiego Batalionu Stołecznego, gdzie odbywał służbę wartowniczą jako starszy strzelec. 15 września przeniesiony do rezerwy. We wrześniu 1939 r. walczył jako żołnierz 35 Pułku Piechoty pod dowództwem płk. dypl. Jana Maliszewskiego. Pułk wchodził w skład 9 Dywizji Piechoty płk. Józefa Werobeja w Armii Pomorze gen. Władysława Bortnowskiego. Dostał się do niewoli 4 września w okolicy miejscowości Tuchola. Osadzony w stalagu II A Neubrandenburg; nr jeńca 3423. Po 18 października 1941 r. przeniesiony do obozu pracy przymusowej w rolnictwie. Powrócił z niewoli. Zmarł w 1991 r.
Krajewski Władysław – ur. 27 października 1905 r. w Krępie. Przydzielony do 1 Batalionu Korpusu Ochrony Pogranicza w stopniu strzelca. Jako jeniec wojenny osadzony w Hadamar w Oflagu XII A; nr jeńca 4249. Od 23 kwietnia 1940 r. przebywał w Limburgu w stalagu XII A, w którym panowały bardzo złe warunki bytowe.
Krawczak Władysław – ur. 31 stycznia 1916 r. w Brzechwald, s. Anny. Według relacji rodziny dostał się do niewoli. Prawdopodobnie udało mu się zbiec lub został zwolniony. Nie wrócił w rodzinne strony, ożenił się w Przytocznie, a w 1942 r. urodził mu się syn. Zmarł 14 listopada 2002 r.
Kruczek Mieczysław – ur. w Przytocznie, s. Wawrzyńca, matka z d. Wojcieszek. Przydzielony do 34 Pułku Piechoty. Dostał się do niewoli 28 września 1939 r. w Warszawie. Osadzony w stalagu VI A w Hemer, potem w stalagu VI G w Bonn-Duisdorf oraz w stalagu XX B w Malborku; nr jeńca 3682. Zwolniony do Bergheim przypuszczalnie jako robotnik cywilny. W stalagu VI A wielu polskich jeńców wojennych przydzielanych było do prac przymusowych w prywatnych gospodarstwach. Po ujawnieniu polskiego ruchu oporu, większość jeńców została pod koniec 1942 r. przetransportowana do innych obozów. Stalag XX B wyróżniał się bardzo złymi warunkami bytowymi i nękaniem ze strony niemieckich strażników.
Krzyżanowski Witold – ur. 15 października1915 r. w Łysobykach. Wcielony do 6 Dywizji Artylerii. 10 grudnia 1940 r. przybył z Rumunii i osadzony został w stalagu XVII A w miejscowości Kaisersteinbruch. Od 4 lutego 1941 r. przebywał w stalagu X A w Schleswig. 28 października 1941r. pracował jako robotnik rolny. Figuruje na listach transportowych do KL Mauthausen Gusen; nr obozowy 38000.
Madyjewski Józef – ur. 11 lutego 1914 r. w Krępie, s. Michała. Przydzielony do 34 Pułku Piechoty w stopniu kaprala. Dostał się do niewoli 18 września 1939 r. w Sochaczewie. Osadzony w stalagu V B w Villingen; nr jeńca 5564. 29 lipca 1940 r. zwolniony ze stalagu do pracy cywilnej. Powrócił do Krępy. Zmarł w 1984 r.
Madejski Wacław – ur. 11 listopada 1911 r. w Łysobykach. W 1939 r. przydzielony do 35 Pułku Piechoty w stopniu strzelca. Osadzony w stalagu II A w Neubrandengurg; nr jeńca 1436. 20 listopada 1940r. przekazany do stalagu II E w Schwerin.
Małek Piotr – Od 3 kwietnia 1938 r. rozpoczął pracę jako pełniący obowiązki kierownika Szkoły Powszechnej im. Józefa Piłsudskiego w Przytocznie. 24 sierpnia 1939 r. zmobilizowany do wojska. W kampanii wrześniowej dostał się do niewoli. Wrócił, po osadzeniu żony Heleny w obozie w Oświęcimiu, by zaopiekować się ok. dwuletnim synem. Po powrocie nie podjął pracy w Przytocznie, prawdopodobnie udał się w rodzinne strony.
Mazurek Jan – ur. 20 listopada 1917 r. w Łysobykach. W sierpniu 1939 r. przydzielony do 4 Batalionu Saperów w Brześciu w stopniu strzelca. Jako jeniec wojenny osadzony został w stalagu XIIIA w Bad Sulsbach oraz w stalagu X A w Schleswig; nr jeńca 27046. Od 17 lutego1942 r. zwolniony do Urzędu Pracy Rendsburg.
Mich Stefan – ur. 30 listopada 1911r. w Woli Blizockiej. Przydzielony do kawalerii w stopniu strzelca. Jako jeniec wojenny osadzony został w Luckenwalde w stalagu III A; nr jeńca 2355.
Mitura Józef – ur. 10 lutego 1909 r. w Stoczku, s. Kajetana (kolonista z Kolonii Stoczek) i Marianny z d. Kępa. We wrześniu 1939 r. przydzielony do 35 Pułku Piechoty. Dostał się do niewoli, osadzony został w stalagu II A w Neubrandenburg; nr jeńca 24170. Powrócił do rodzinnej miejscowości. Po wojnie w Kawęczynie został postrzelony w nogę przez żołnierza z Podlodowa. Zmarł w szpitalu w Łukowie.
Latusek Jan – ur. 14 listopada 1913 r. w Blizocinie, s. Andrzeja i Anny z d. Kołodyńska. W 1935 r. wcielony do 1 kompanii strzeleckiej w 35 Pułku Piechoty. 12 czerwca 1935 r. przydzielony do plutonu łączności jako telefonista strzelec. 17 czerwca 1936 r. przeniesiony do rezerwy. W 1939 r. dostał się do niewoli, osadzony w stalagu II B w Hammerstein; nr jeńca 7894. 12 września 1940 r. zwolniony ze stalagu do Urzędu Pracy w Flatow. Pracował jako robotnik rolny w miejscowości Krajanka. Obecnie miejscowość ta leży w Polsce w powiecie złotowskim. Z niewoli wrócił rowerem. Po wojnie dobrze wspominał okres pracy w gospodarstwie. Zmarł w 1988 r.
Oborski Bronisław – ur. w Blizocinie, s. Macieja i Katarzyny z d. Lemieszek. Zmobilizowany w 1939 r. Dostał się do niewoli, osadzony był w stalagu. Brat Bronisława w swoich wspomnieniach zanotował: A że brat Bronek był w niewoli niemieckiej i przysłał mi zezwolenie na przysłanie paczki żywnościowej, zabiłem wieprzka około 150 kg żeby samemu nie pościć i bratu posłać(…) To było w październiku 1940 r.
Pietrzak Roman – ur. 18 lutego 1916 r. w Przytocznie. W 1939 r. cielony do 35 Pułku Piechoty. Dostał się do niewoli 8 września 1939 r. Osadzony w stalagu II D w Stargardzie; nr jeńca 10167. Od 16 lipca 1940 r. zwolniony ze stalagu do pracy cywilnej w Neubukow.
Rutkowski Antoni – ur. 7 czerwca 1911r. w Przytocznie, s. Jana i Karoliny z d. Guz. Dostał się do niewoli 10 września 1939 r. Zmarł 28 grudnia 1991r.
Stańczak Wacław – ur. 1917 r. w Skarbicieszu, s. Adama, matka z d. Dudek. We wrześniu 1939 r. przydzielony do 35 Pułku Piechoty w stopniu strzelca. Wzięty został do niewoli 16 września 1939 r. i osadzony w Neubrandenburg w stalagu II A ( jeńcy z tego obozu pracowali głównie w rolnictwie); nr jeńca 137. Od 12 czerwca 1941r. przebywał w stalagu II C w miejscowości Greiswald.
Stępniak Bronisław – ur. w 1915 r. w Skarbicieszu, s. Pawła i Marii z d. Kazubek. Uczestnik kampanii wrześniowej. Wzięty do niewoli 1 września 1939 r. Jako jeniec osadzony został w Lukenwalde w stalagu III A. Od 1940 r. do 1944 r. zatrudniony w przemyśle u Carl Brandt w Gorzowie Wielkopolskim.
Wardak Eugeniusz – ur. 18 marca 1915 r. w Krępie, s. Jana i Kornelii. Dostał się do niewoli niemieckiej w okolicy Lwowa. Zwolniony ze stalagu pracował w gospodarstwie rolnym. Dobrze wspominał ten okres niewoli. Gospodarz pozwolił mu na krótki przyjazd do domu rodzinnego, by odwiedzić bliskich. Po wojnie powrócił do domu, założył rodzinę. Zmarł 20 sierpnia 1980 r. i spoczął na cmentarzu w Przytocznie.
Więsek Bronisław – ur. 1 stycznia 1909 r. w Łysobykach. 15 kwietnia 1930 r. wcielony do 83 Pułku Piechoty Kobryń jako plutonowy pionier, pionier liniowy. W 1939 r. przydzielony do 35 Pułku Piechoty jako plutonowy pionier. 19 września 1939 r. dostał się do niewoli. W 1940 r., przebywając w niewoli, doznał złamania prawej kości piszczelowej. Powrócił do domu. Zmarł w 1978 r.
Wojcieszek Marian Bolesław – ur. 19 sierpnia 1901r. w Przytocznie. Polski komandor, szef Sztabu Głównego Marynarki Wojennej RP w latach 1949-1951, więzień polityczny okresu stalinowskiego, kawaler orderu Virtuti Militari.
W 1924 r. ukończył Wydział Mechaniczny Szkoły Morskiej w Tczewie, a cztery lata później Oficerską Szkołę Marynarki Wojennej w Toruniu. W latach 1928–1929 służył w Kadrze Marynarki Wojennej w Świeciu. Od lutego 1929 r. do stycznia 1930 r. dowodził monitorem rzecznym ORP „Warszawa” we Flotylli Pińskiej. Następnie był zastępcą dowódcy ORP „Krakowiak” i oficerem flagowym Dywizjonu Minowców. W 1931 r. ukończył kurs artylerii przeciwlotniczej. W następnych latach dowodził baterią w 1. Morskim Dywizjonie Artylerii Przeciwlotniczej, kierował referatem w Kierownictwie Marynarki Wojennej i był pierwszym oficerem artylerii na ORP „Burza”. 19 marca 1936 r. został mianowany kapitanem marynarki ze starszeństwem od 1 stycznia 1936 r. i 15. lokatą w korpusie oficerów morskich. Od 1 czerwca 1937 r. do 2 maja 1938 r. dowodził szkolnym torpedowcem ORP „Mazur”. 13 czerwca 1938 r. został dowódcą 2. Morskiego Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej w Helu. Na jego czele brał udział w obronie Helu w 1939 r., po czym trafił do niemieckiej niewoli. Przebywał m.in. w Oflagu II C Woldenberg.
Od 19 lipca 1945 r. ponownie służył w Marynarce Wojennej w stopniu komandora podporucznika jako dowódca batalionu w Pułku Morskim. Od 17 grudnia 1945 r. do 20 czerwca 1946 r. był zastępcą dowódcy Głównego Portu Marynarki Wojennej do spraw zaopatrzenia. Następnie służył w Sztabie Głównym Marynarki Wojennej. Od 20 lutego 1947 r. do 28 lutego 1949 r. pełnił funkcję dowódcy Szczecińskiego Obszaru Nadmorskiego w Świnoujściu, po czym do 12 grudnia 1951r. był szefem Sztabu Głównego Marynarki Wojennej. 12 grudnia 1951 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy Informacji Wojskowej i 21 lipca 1952 r., po sfingowanym procesie, skazany na karę śmierci. W trakcie procesu odwołał wcześniejsze zeznania jako wymuszone torturami. Na mocy prawa łaski prezydent PRL Bolesław Bierut 19 listopada 1952 r. zamienił mu karę na dożywocie. W 1956 r. wyszedł na wolność i został całkowicie zrehabilitowany. Po wyjściu z więzienia odrzucił ofertę powrotu do Marynarki Wojennej. Pracował w Polskim Rejestrze Statków, m.in. jako główny rzeczoznawca do spraw środków sygnałowych i ratunkowych. Zmarł 23 grudnia 1974 r. w Gdańsku, został pochowany na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni (kwatera 55-23-6_2). Po ekshumacji jego szczątki zostały przeniesione i ponownie pochowane z honorami wojskowymi w Kwaterze Pamięci na Cmentarzu Marynarki Wojennej 29 czerwca 2018 r.
Wrzos Edward – ur. 8 stycznia 1916 r., s. Stanisława i Jadwigi z d. Szabelska. W sierpniu 1939 r. zmobilizowany do 83 Pułku Piechoty w Kobryniu w stopniu strzelca. Obsługiwał CKM. Na początku września wzięty do niewoli. Od 9 września 1939 r. do lipca 1940 r. osadzony w stalagu XIII A w miejscowości Bad Sulzbach k. Frankfurtu nad Menem. Okres ten wspominał bardzo źle ze względu na panujący w obozie głód. W sierpniu 1940 r. skierowany został do pracy w gospodarstwie rolnym w miejscowości Mergentheim, gdzie pracował aż do maja 1945 r. Gospodarza wspominał bardzo dobrze. Niemiec otoczył go niemal ojcowską opieką. Posiłki jadał wspólnie z rodziną właściciela gospodarstwa. Otrzymywał kieszonkowe. Kiedy wracał do Polski, Niemiec dał mu rower. Zmarł 1982r.
Zielnik Wacław – ur. 7 marca 1916 r. w Woli Blizockiej, s. Jana i Michaliny. Wzięty do niewoli i osadzony w stalagu II D w Stargardzie.
Na zdjęciu obóz jeniecki dla polskich żołnierzy w Dęblinie.