Stefan Mich ps. „Kmita”, „Jeż”, „Okoń”, Stefan Barszczewski, cichociemny – ur. 7 grudnia 1913 r. w Blizocinie s. Wojciecha i Heleny z d. Kozdruń. W kampanii wrześniowej walczył w X Brygadzie Kawalerii Pancernej. Po przedostaniu się do Francji skierowany do X Brygady Kawalerii Pancernej. Na terenie Wielkiej Brytanii służył w 10 Dywizji Artylerii Motorowej. Przerzucony na teren Polski objął funkcję z-cy szefa ds. wyszkolenia w Oddziale III. Brał udział w akcji „Burza”. Uczestnik powstania warszawskiego, dowodził zgrupowaniem „Sosna”. Po upadku powstania w niewoli niemieckiej. Po uwolnieniu przebywał na terenie Wielkiej Brytanii, gdzie objął funkcję kwatermistrza 1 Dywizji Pancernej Polskich Sił Zbrojnych. Później brał udział w pracach Komisji Likwidacyjnej 1 Dywizji Pancernej, najpierw jako jej członek a następnie jako przewodniczący.
Do szkoły podstawowej uczęszczał w Woli Blizockiej, gdzie rodzice przeprowadzili się, gdy miał 6 lat. Następnie kontynuował naukę w szkole w Przytocznie. Piątą i szóstą klasę ukończył w Szkole Powszechnej w Łysobykach. Od roku 1928 do 1933 był uczniem Korpusu Kadetów nr 2 w Chełmnie i tam uzyskał świadectwo maturalne. Po ukończeniu Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu uzyskał nominację na podporucznika, a następnie przydział do I Pułku Artylerii Zmotoryzowanej w Stryju. Przełożony ppłk S. Kopaliński w opinii o nim zapisał „ jeden z najzdolniejszych i najlepszych młodszych oficerów pułku”. W 1939 r. został przyjęty na Politechnikę Warszawską. W tym samym roku był awansowany do stopnia porucznika.
We wrześniu 1939 r. walczył w X Brygadzie Kawalerii Pancernej. 19 września przekroczył granicę polsko-węgierską. Na terenie Węgier był internowany do 15 października, następnie poprzez Jugosławię i Włochy przedostał się do Francji. Tam, po wcześniejszym przeszkoleniu, został skierowany do X Brygady Kawalerii Pancernej. Po klęsce Francji był ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Na terenie Anglii służył w 10 Dywizji Artylerii Motorowej. Tam, po ukończeniu kursu w Wyższej Szkole Wojennej, uzyskał tytuł oficera dyplomowanego i rozpoczął studia na Uniwersytecie w Cambridge. Na terenie Anglii odbył także praktykę sztabową i przeszkolenie dywersyjne. W lutym 1942 r. został zaprzysiężony.
Nocą z 8 na 9 kwietnia 1942 r. został zrzucony na spadochronie na terenie Polski w okolicach Łowicza. W konspiracji przyjął pseudonimy: „Kmita”, „Jeż”, „Okoń”, „ Stefan Barszczewski”. Po okresie aklimatyzacyjnym objął funkcję zastępcy szefa ds. wyszkolenia w Oddziale III . Organizował Szkoły Młodych Dowódców Piechoty. Brał udział w akcji „Burza”. Działał w Warszawie, Mińsku, Sokołowie Podlaskim i Radzyniu. W 1943 r. zawarł związek małżeński z Justyną Popławską, żołnierzem AK. Brał udział w powstaniu warszawskim: dowodził Kompanią Sztabową Komendy Obszaru Warszawskiego AK, a także walczył, biorąc udział w zdobyciu Komendy Policji na Krakowskim Przedmieściu oraz w walkach o Kościół św. Krzyża i Uniwersytetu. Na początku września przejął dowodzenie zgrupowaniem „Sosna”. Po upadku powstania dostał się do niewoli niemieckiej, przebywał w obozach jenieckich Lamsdorf i Santbostel. Pod koniec kwietnia 1945 r. został uwolniony przez wojska angielskie. W czasie pracy konspiracyjnej na terenie Polski awansował na stopień kapitana, potem majora. W czasie walk powstańczych odznaczono go Krzyżem Virtuti Militari V klasy.
W lipcu 1945r. powrócił do Wielkiej Brytanii, gdzie objął funkcję kwatermistrza 1 Dywizji Pancernej Polskich Sił Zbrojnych. Później brał udział w pracach Komisji Likwidacyjnej 1 Dywizji Pancernej, najpierw jako jej członek a następnie jako przewodniczący. W marcu 1948 r. ukończył studia na Uniwersytecie w Cambridge. Pod koniec kwietnia 1949 r. wyjechał do Argentyny. Zamieszkał w stolicy Buenos Aires. Imał się tam różnych zajęć: prowadził pracownię zabawek, malował i naprawiał dachy, był przedstawicielem handlowym szwedzkiej firmy „Vironia”, a także agentem ubezpieczeniowym w firmie „Omega”. Do Polski powrócił w styczniu 1962 r. W kraju pracował jako kontroler techniczny w Zakładzie Urządzeń Organizacyjnych, a potem aż do śmierci (1969 r.) w Towarzystwie Ubezpieczeń i Reasekuracji „Warta”.
Zmarł nagle 15 listopada 1969 r. w Warszawie. Pochowano go na cmentarzu wojskowym na Powązkach. Za zasługi wojenne został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Walecznych, francuskim Croix de Guerre.
Jełowicka z d. Kuszell Barbara ps. „Basia”, „Baśka”, „74”- ur. 26 stycznia 1926 r. w Przytocznie, córka Kazimierza i Marii z d. Konic. W czasie okupacji związana była z Narodową Organizacją Wojskową. W powstaniu warszawskim w stopniu strzelca pełniła służbę sanitariuszki w oddziale AK Grupa „Północ” zgrupowanie „Róg” batalion „Gustaw” w szpitalu polowym przy ul. Kilińskiego 3, a następnie, po przejściu do Śródmieścia, w szpitalach polowych przy ul. Hożej 8 i Piusa 24. Przeszła kanałami szlak bojowy ze Starego Miasta do Śródmieścia Północ i Śródmieścia Południe. Po klęsce powstania wyszła z Warszawy z ludnością cywilną. Zmarła 24 października 2016 r.
Konarski Józef ps. „Sokół” – ur. 26 kwietnia 1888 r. w Łysobykach. Z zawodu lekarz. Do 1939 r. pracował jako chirurg, był też ordynatorem VII oddziału Szpitala Ujazdowskiego. Podczas obrony Warszawy pełnił funkcję lekarza naczelnego Szpitala Ujazdowskiego. W czasie okupacji pracował jako chirurg w szpitalu Św. Rocha. W powstaniu warszawskim walczył w oddziale „Bakcyl” IV zgrupowaniu „Gurt” w szpitalu polowym przy ul. Złotej 22, od września 1944r.był naczelnym lekarzem tego szpitala. Po klęsce powstania dostał się do niewoli niemieckiej i przebywał w stalagu XI A Gross-Lübars jako lekarz-komendant szpitala jenieckiego. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 28 lipca 1975r. w Konarze gmina Boguty.
Magnuszewski Kazimierz Tomasz ps. „Piekarz” – ur. 7 marca 1919 r. w Łysobykach, s. Stefana i Rozalii z d. Baran. W powstaniu działał w oddziale Armii Krajowej Grupa „Północ” zgrupowanie „Sienkiewicz”, następnie odcinek „Kuba” „Sosna” batalion „Gozdawa” 5. Kompania. Przeszedł kanałami szlak bojowy od Starego Miasta do Śródmieścia Północ. Odznaczony Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 10 kwietnia 2003r. w Warszawie.
Pasieka Stanisław – ur. 26 grudnia 1922 r. w Woli Blizockiej. W powstaniu walczył w stopniu plutonowego. Ranny. Od 13 października 1944 r. leczony w szpitalu jeńców AK w Zeithain, nr jeńca 305205.
Szabelski Wiktor ps. „Jerychonka” – ur. 3 stycznia 1914 r. w Łysobykach, s. Stanisława i Antoniny. W konspiracji od lutego 1942 r. działał w strukturach Armii Krajowej. W powstaniu związany był z III Obwodem „Waligóra” Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej w 2 Rejonie w plutonie 319, następnie w zgrupowaniu „Leśnik” 3. Kompania „Wolska” . Przeszedł szlak bojowy z Woli do Starego Miasta. Po klęsce powstania wyszedł z ludnością cywilną.